/ 2 min. leestijd
Soms voel je dat je aan iets werkt waar je geen energie van krijgt. Je zet je aan een taak omdat als jij het niet doet, niemand het doet. Of je denkt dat het er nu eenmaal bij hoort om in die stuurgroep te zitten. Of je relativeert het: ik ben ook de enige die de kennis heeft. Herkenbaar?
Dan is het hoogstwaarschijnlijk zo dat je toch doorgaat omdat je je verantwoordelijk voelt.
Verantwoordelijk voelen is vaak de resultante van een intern gesprek met je zelf, waarbij de criticus in jou de doorslaggevende stem heeft. De innerlijke criticus maant je aan om verantwoordelijkheid te nemen als je zelf niet zo veel zin hebt. Hij komt dan met overtuigingen die stellend zijn, generaliserend, en absoluut. Bijvoorbeeld “het hoort nu eenmaal bij mijn werk” – hoezo hoort dat erbij? Heeft iemand dat tegen je gezegd? En moet je echt alles doen? Of zijn er ook uitzonderingen? Wil je het graag (commitment) of vind je dat je het moet doen (de innerlijke criticus). De criticus is niet sprankelend en levendig. De criticus brengt altijd enige zwaarte met zich mee.
Om een mogelijk misverstand uit de lucht te nemen: het gaat er niet over of je iets leuk vindt of niet. Want kinderen opvoeden is ook niet altijd leuk en toch doe je het. Je doet het vanuit een gevoel en niet vanuit een redenering. In het werk merk je het verschil als je je committeert aan je rol als leidinggevende. Je wilt graag je doelstellingen halen maar als er iets is met je medewerkers dan maak je tijd en ruimte vrij in je agenda voor die medewerker – ook al komt het je niet uit. Er is altijd wel een gaatje te vinden.
Je kunt dit ook doen vanuit een verantwoordelijkheidsgevoel. Het moet nu maar even want hij is een van mijn medewerkers en het hoort er nu eenmaal bij. De medewerker zal direct het verschil ervaren.
Als je je aan een klus committeert dan doe je dat vanuit je hart, terwijl verantwoordelijkheid vanuit je hoofd komt.
Als je te veel op je neemt vanuit een verantwoordelijkheidsgevoel dan wordt het ploeteren. Dan stroomt het bloed ongemerkt weg. Er is van alles dat zwaar valt. Daardoor krijg je soms het gevoel dat je het geploeter wilt compenseren door vooral leuke dingen te doen, te sporten, iets te veel eten etc.
Als je werkt vanuit een commitment, dan kom je ook hobbels tegen, en kun je je ook druk maken. Het verschil is echter dat er altijd een onderliggende energie is die je voldoening geeft.
In het leven zijn er altijd zakken die je vanuit commitment doet en vanuit een verantwoordelijkheidsgevoel. De kunst is om voor jou een goede balans te hebben. En over het algemeen is er een tendens dat naarmate je ouder wordt, je balans verschuift. Je krijgt steeds meer de behoefte om klussen, banen te doen omdat je je er graag aan committeert. Terwijl als je aan het begin van je carrière staat, je nog makkelijk veel doet vanuit een verantwoordelijkheidsgevoel.
Het is goed om zo af en toe stil te staan bij die balans en welke gevolgen dat heeft voor hoe je je leven inricht. Ik nodig je graag uit voor een 24 uur met... om zicht te krijgen hoe jij je leven kunt inrichten waardoor je ruimte voelt om datgene te doen wat bij je past.
